Η 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

«Άσπρος καπνός» βγήκε την περασμένη Πέμπτη από τη Βασιλική της καθεδρικής Νεοτρομοκρατίας. «Habemus Papam». Η προκήρυξη στο Ποντίκι τη Μεγάλη Πέμπτη της οργάνωσης 6ης Δεκέμβρη, ήταν δυσανάλογα αντίστροφη με τροχιά προς τα πάνω, της υποηχητικής έντασης που προκάλεσε το αποτυχημένο βομβιστικό χτύπημα στις 23 Μαρτίου, με στόχο το κτίριο της Εφορίας Νέου Κόσμου.
Περίπου ένα μήνα μετά την ανούσιας σημασίας απόπειρα, ένα κείμενο έρχεται να βάλει τη βάση στο εποικοδόμημα της νέας- νεοτρομοκρατίας. Μόνο που ανοικοδομείται πάνω στον...
ένα από τους δύο πυλώνες οι οποίοι ανυψώθηκαν στο συνολικά οκταετές χρονικό διάστημα βίου της νεοτρομοκρατίας.
Ο Επαναστατικός Αγώνας απέθανε, ζήτω η 6η Δεκέμβρη λοιπόν. Γιατί πάνω στη τέφρα που άφησε αρχικά ο θάνατος μετά από ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη (10 Μαρτίου 2010) του Λάμπρου Φούντα

και ένα μήνα αργότερα (10 Απριλίου) η εξάρθρωση της κυρίαρχης μέχρι τότε οργάνωσης στην οποία ανήκε ο νεκρός επαναστάτης, τώρα επιχειρείται να (ανα)συστηθεί συγκεκριμένη επιλογή της ένοπλης πάλης μέσα από τις φωτιές της 6ης Δεκέμβρη.
Εδώ πρέπει να υποσημειωθεί πως η ίδια η οργάνωση έδωσε τη λύση στο πρόβλημα για το αν θα αναγράφεται ως 6 Δεκέμβρη ή ως 6η Δεκέμβρη, με την υπογραφή της στο τέλος της προκήρυξης. «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Ε.Ο. 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ».

Ο δεύτερος πυλώνας στην πρόσφατη εποχή της νεοτρομοκρατίας αναπτύχθηκε από την Σέχτα μαζί με τη Συνωμοσία, που μοιράστηκαν τις ίδιες παντελώς εξτρεμιστικού χαρακτήρα νιχιλιστικές - ιλλεγκαλιστικές ιδεοληψίες, τις οποίες μετουσίωσαν σταδιακά και κυρίως η Σέχτα, σε πρακτική στόχευση. Κι αυτός προς το παρόν, παραμένει κενός και διεκδικήσιμος.
Σε ότι αφορά τη Συνωμοσία θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς, δικαιολογημένη η … «νεκρολογία», αλλά για τη Σέχτα;

Οι αναλυτές της αντιτρομοκρατικής, παρότι δεν το λένε δημόσια κι επίσημα, διατείνονται πως με τις συλλήψεις στις 5 του Δεκέμβρη στη Νέα Σμύρνη και μ’ αυτές στις 14 Μάρτη στο Βόλο, ξεμπέρδεψαν ουσιαστικά και με τις δύο οργανώσεις. Θα δούμε αν και κατά πόσο η ιστορία θα τους δικαιώσει.

Φούντας και Νατζάφι
Το γεγονός της διαδοχής από την 6η Δεκέμβρη του Επαναστατικού Αγώνα, προκύπτει κι ερμηνεύεται μέσα από το τελευταίο και δεύτερο κατά σειρά μανιφέστο της οργάνωσης. Είχε προηγηθεί το επίσης εκτεταμένο κείμενο, με το οποίο έγινε η ανάληψη της ευθύνης για το ισχυρό βομβιστικό χτύπημα στο υπουργείο Τύπου (15 Ιανουαρίου 2010) επίσης στην περιοχή του Νέου κόσμου.
Επαναφέρει το ζήτημα της δολοφονίας του 15χρονου Αφγανού Χαμί Νατζάφι στις 28 Μαρτίου πέρσι στα Κάτω Πατήσια,

έξω από τα γραφεία της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων και αφού διευκρινίζει «ότι η οργάνωση μας δεν έχει καμία σχέση με το συγκεκριμένο γεγονός», ασκεί δριμύτατη κριτική στους υπαίτιους που δεν είχαν τη τόλμη και την επαναστατική συνείδηση ν’ αναλάβουν την ευθύνη της άστοχης ενέργειας που είχε ως κατάληξη της την τραγωδία.
Γράφουν χαρακτηριστικά: «Η ανάληψη ευθύνης σε μία τέτοια περίπτωση δεν είναι εξιλέωση. Είναι για τον επαναστάτη, η υπεράσπιση του εαυτού του και της ιστορίας του, είναι για να αντιτάξει το ήθος και την αυτοκριτική του απέναντι στις "παράπλευρες απώλειες" του εχθρού. Είναι για να μην αφήσει εκτεθειμένο τον αγώνα στη διαστρέβλωση και την συκοφαντία».

Με αφορμή πάντως την κριτική αυτή, δεν φείδεται λόγων και επιχειρημάτων για να προσδιορίσει σε ποιον από τους δύο πυλώνες αυτοτοποθετείται. «Η κριτική που σε πολλούς προκαλεί φόβο ή θυμό, δεν σημαίνει μόνο μομφές, μέτωπα ή πολεμική. Η κριτική για εμάς σημαίνει την συλλογική αποτίμηση εμπειριών για τη αποφυγή λαθών στις επόμενες κινήσεις μας. Σημαίνει ότι (ξανα)γνωριζόμαστε. Μία συζήτηση γύρω από το επίκαιρο ζήτημα του ένοπλου αγώνα με αφορμή την δολοφονία του αγωνιστή Λ. Φούντα, τον θάνατο του 15χρονού Αφγανού αλλά και τις συλλήψεις των διωκόμενων συντρόφων για συμμετοχή στον Ε.Α. είναι για εμάς ζητήματα κομβικής πολιτικής σημασίας».
Σαν μεταξύ ή μετά όλων των απαριθμημένων γεγονότων στο σύντομο ιστορικό προτσές της νεοτρομοκρατίας, να μη μεσολάβησε ή να μην ακολούθησε σωρεία συλλήψεων νεαρών ατόμων που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στη Συνωμοσία ή σε … ανώνυμες ακόμη οργανώσεις. Όλοι αυτοί όμως βρίσκονταν στον άλλο ιδεολογικό πυλώνα της λαϊκής αντιβίας.
Σημειώνεται πως ακριβώς το ίδιο έπραξε και ο Αγώνας όταν δέχτηκε την σκληρή κριτική της Σέχτας στην πρώτη προκήρυξη για την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Κορυδαλλού (3 Φεβρουαρίου 2009), για την επιλογή της δίδυμης επίθεσης με καλάσνικοφ κατά αστυνομικών των ΜΑΤ, η πρώτη μέσα από χώρο πανεπιστημιακού ασύλου και η δεύτερη στα Εξάρχεια, που αποτελούν παραδοσιακά προπύργια αντιεξουσιαστικής συνέγερσης. Απλώς τους … αγνόησαν.

Στην ίδια ρότα συνεπώς, συμπλέουν και οι επίγονοι, οι οποίοι ωστόσο υπέκυψαν όπως είδαμε στον πειρασμό της αμείλικτης κριτικής κατά αυτών που ευθύνονται για τη δολοφονία του Χατζάφι. Δεν τους κατονομάζει, αλλά με έμμεσο τρόπο ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές προς τον άλλο πυλώνα.

Ιστορικές Αναγωγές
Ποια είναι όμως η 6η Δεκέμβρη και γιατί μετά τη βόμβα στο υπουργείο Τύπου και σε αντίθεση με όσα έλεγε, σίγησε; Ας δούμε τι δήλωσαν στο πρώτο μανιφέστο, το οποίο υπέγραψαν χωρίς το καθαρευουσιάνικο αριθμητικό 6η, με το οποίο «σφράγισαν» το δεύτερο διατηρώντας το προσδιοριστικό Ε.Ο.
«Συστηνόμαστε σήμερα για πρώτη φορά δημόσια, με την ονομασία Ε.Ο. 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ…
Δεν είναι στις προθέσεις μας με την υπογραφή μας να προκαλούμε μια δήθεν συγκινησιακή φόρτιση ή μια αναπόληση της εξέγερσης σαν μια όμορφη ανάμνηση. Σιχαινόμαστε τις επετείους αρνούμαστε τους συμβολισμούς».

Το σχετικό απόσπασμα συνειρμικά παραπέμπει σ’ ένα τσιτάτο μιας άλλης οργάνωσης, λησμονημένης πλέον στο παρελθόν, η οποία εμφανίστηκε στο στερέωμα της εποχής με μια απρόσμενη βομβιστική επίθεση στις 13 Νοεμβρίου 1996.
Τα μέλη της χτύπησαν το Πολυτεχνείο με ισχυρής ισχύος ωρολογιακό μηχανισμό που τοποθέτησαν στο 2ο όροφο κτιρίου που την περίοδο εκείνη λειτουργούσαν εργαστήρια των Μηχανολόγων και των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.

Ήταν το δεύτερο μεταπολιτευτικό χτύπημα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, καθώς είχε προηγηθεί στις 24 Ιανουαρίου 1995 η ΑΣΟΕΕ, την ευθύνη για το οποίο ανέλαβε ο ΕΛΑ και με που έκλεισε το μακρύ βιοϊστορικό κύκλο των ενεργειών του. Σημειώνεται επίσης πως η θορυβώδης ενέργεια του 1996, υλοποιήθηκε ακριβώς ένα χρόνο μετά την πρώτη εισβολή της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο που συνοδεύτηκε με την πολύκροτη υπόθεση της σύλληψης των 500.
Λίγες ώρες μετά, απέστειλαν προκήρυξη που δημοσιεύτηκε την επόμενη ημέρα στην «Ελευθεροτυπία» και το περιεχόμενο της επέτεινε το σοκ. Ο συντάκτης της πρώτης προκήρυξης του Μαχόμενου Αντάρτικου Σχηματισμού έγραψε τότε: «Το Πολυτεχνείο πέθανε, το πτώμα του βρώμισε... θάψτε το επιτέλους».

Ίσως στο σημείο αυτό ν’ αποκτά αξία η κριτική στο «προγονικό» αντάρτικο πόλης που έκανε πέρσι ο συγγραφέας της προκήρυξης της 6ης Δεκέμβρη με αφορμή την επίθεση στο υπουργείο Τύπου: «ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80 οι ένοπλοι σχηματισμοί άρχισαν ολοένα να μειώνονται, είτε γιατί έχασαν το στοίχημα της ανατροπής είτε γιατί και οι ίδιοι οι αντάρτες υπέκυψαν στα θέλγητρα της καπιταλιστικής "ευημερίας". Όμως και όσες οργανώσεις συνέχισαν, υπέπεσαν στο ιστορικό σφάλμα των περισσοτέρων οργανώσεων με μακροχρόνια δράση. Δεν μπόρεσαν να επαναπροσδιορίσουν τη στρατηγική τους μπροστά στα νέα δεδομένα».
Κι επιτείνοντας τον αυτοπροσδιορισμό του αποκάλυψε με αλληγορικό τρόπο ότι: «Συναντάμε λοιπόν τις ρίζες μας στη μεταπολιτευτική περίοδο και στους επαναστάτες της άκρας αριστεράς… Εμείς ερχόμαστε από μια άλλη εποχή. Ερχόμαστε από τη πιο παράξενη εκδοχή της ιστορίας.

Ερχόμαστε από μια ισοπεδωμένη κοινωνία οπού βασιλεύει ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ερχόμαστε από την ασφυξία, τους επίγειους υπονόμους των πόλεων και τα διαμερίσματα κλουβιά για αρουραίους. Ερχόμαστε από την ιδεολογία της μη βίας, της ματαιότητας και της παράδοσης».

Τρίτος πόλος
Και μετά την ιστορική αναγωγή της προέλευσης, ομφαλοσκοπεί στα μελλούμενα και κριτικάρει (έχει σημασία ότι το κάνει πριν από ένα χρόνο) τη νέα γενιά πριν από τις εξαρθρώσεις. «Το στρατηγικής σημασίας ζήτημα για εμάς είναι το πώς με τις ενέργειες μιας θα διαρρήξουμε τις κοινωνικές σχέσεις που συντηρούν αυτό τον κόσμο. Το πώς θα ξαναπάρουμε απ' την αρχή τις λέξεις, για να γίνουν και πάλι δικές μας, για να ξαναγίνουν αιχμηρές. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...
Προπαγανδίζουμε το τρίτο πόλο και τη πολιτική σε πρώτο πρόσωπο, προωθώντας το στοίχημα για τη δημιουργία ενός νέου σημείου αναφοράς. Ενός νέου σημείου συνάντησης συντρόφων που στοχεύουν σε μια αποϊδεολογικοποιημένη προσέγγιση του αγώνα ξεκινώντας από το μηδέν. Από τον ίδιο τους τον εαυτό. Από τη στιγμή που θέσαμε αυτό το στοίχημα επιλέξαμε να μένουμε μακριά από τη περικύκλωση του σύγχρονου "επαναστατικού" life style .

Μακριά από τα ιδεολογικοποιημένα ψευδοδιλλήματα που θέτει. Αναρχικός ή μηδενιστής, κοινωνιστής ή αντικοινωνιστής. Έννοιες ξεχειλωμένες που τείνουν να γίνουν πλέον είτε κωδικοί πρόσβασης και αποδοχής σε ομάδες, είτε θεαματικές ορολογίες διαχωρισμού από αυτές… Οι "σκληροί" και οι θαυμαστές τους, οι ρήτορες και το κοινό τους, οι κάθε απόχρωσης αρχηγίσκοι και οι ακολουθητές τους, οι "ουδέτεροι" και οι καλές προθέσεις τους».
Ο συντάκτης όπως αποδεικνύεται, μένει απαράλλακτα πιστός και διαπρύσιος οπαδός των «αρχετυπικών» για την περίσταση θέσεων που διατύπωσε. Στην προκήρυξη της περασμένης Πέμπτης σημειώνει ότι: «Η οργάνωση μας σε περιόδους κοινωνικής έκρηξης και έντασης με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά θα αφομοιωθεί μέσα στο εξεγερμένο πλήθος. Η σφραγίδα μας δεν αποτελεί οδηγό ματαιοδοξίας, ούτε τρέφουμε Ναπολεόντειες ψευδαισθήσεις γύρω από τον ρόλο μας σαν πρωτοπορία ή σαν μπροστάρηδες των κοινωνικών αγώνων. Δεν ζούμε για καμία σφραγίδα και δεν φαντασιωνόμαστε γιάφκες γεμάτες με όπλα αλλά εργαζόμαστε για την διαμόρφωση επαναστατημένων συνειδήσεων που θα μετουσιώσουν τα λόγια σε πράξεις.

Δεν αναζητούμε χέρια για την επίτευξη των κρυφών σχεδιασμών μας αλλά Συντρόφους ακέραιους, "καθαρούς", αμόλυντους από τον "επαναστατικό" πολιτικαντισμό και τον ευκαιριακό ιδεολογικό χαμαιλεοντισμό. Συντρόφους που δεν γοητεύονται από τα άκρα της "επαναστατικής έπαρσης" και των βαρύγδουπων αυτοαναφορικών κομπλιμέντων, αλλά ατομικότητες με ουσιαστική συμβολή στον ανατρεπτικό αγώνα.
Συντρόφους που δεν γοητεύονται από το lifestyle της παρανομίας και την "επαναστατική ιδιοτέλεια" του ένοπλου αυτοσκοπού αλλά πολιτικά συνειδητοποιημένα υποκείμενα που αντιλαμβάνονται τον ένοπλο αγώνα σαν κομμάτι του πολυμορφικού κινήματος… Εμείς απλά δηλώνουμε παρόντες και από το μετερίζι του ένοπλου αγώνα στο πιο επιτακτικό κάλεσμα των καιρών μας.
Το κάλεσμα, έξω από τους διανοητικούς βάλτους κάθε πατριωτισμού, να σχηματίσουμε τις γραμμές της ταξικής μας αυτοάμυνας. Να προωθήσουμε τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο μεταδίδοντας το μήνυμα ότι όχι μόνο κάποιοι σήκωσαν κεφάλι αλλά θα πρέπει τώρα να κοιτάξουν στα μάτια και τους υπόλοιπους».

Αφορίζει κατά πως φαίνεται τη Σέχτα (οπλοστάσια) και τους ακολουθητές της (συλλήβδην για το επαναστατικό life style), όπως και τη Συνωμοσία, που σε προκήρυξη της για την τραγωδία της Marfin που αναρτήθηκε στο Athens.indymedia.org στις 20 Μαΐου πέρσι, έκανε ένα συνοπτικό διαχωρισμό των τάξεων της αντιεξουσίας.
«Οι κοινωνιστές αναρχικοί (κυρίως παλιότερα που αποτελούσαν μια πιο ισχυρή συνιστώσα) εφαρμόζουν το hit and run με τη λογική της εκτροπής των διαδηλώσεων και της διάχυσης της σύγκρουσης…
Η ενδιάμεση εξεγερσιακή τάση, έχει κληρονομήσει την πρακτική του hit and run, την έχει εξελίξει κάπως οργανωτικά και αναφέρεται κυρίως στη βιωματική στιγμή της σύγκρουσης και των σχέσεων…
Η νέα αναρχοατομικιστική – μηδενιστική τάση, ο τρίτος πόλος όπως τον έχουμε περιγράψει, διαμορφώνει μια νέα αντίληψη σε σχέση με τον κοινωνικό αγώνα και τις διαδηλώσεις...».
Τρεις σεχτο-φράξιες που τουλάχιστον οι δύο, βρίσκονται παραταξιακά απέναντι.

Βόμβες
Το Σεπτέμβριο του 2009, κι ενώ είχε προηγηθεί στις 17 Ιουνίου η εκτέλεση από τη Σέχτα στα Κάτω Πατήσια του υπαρχιφύλακα της αντιτρομοκρατικής Νεκτάριου Σάββα, η οποία όπως λέγεται προκάλεσε έντονες συγκρούσεις κι αναταράξεις στα Εξάρχεια, ο Επαναστατικός Αγώνας στην προκήρυξη για τη σούπερ- βόμβα στο Χρηματιστήριο καθιστούσε σαφές ότι:
«Η ενέργεια αυτή είναι συνέχεια μιας στρατηγικής χτυπημάτων με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών ώστε να πληγούν υποδομές του πολυεθνικού και ντόπιου κεφαλαίου, στρατηγική που εγκαινίασε η οργάνωσή μας στις 18 του περασμένου Φλεβάρη με την απόπειρα στα κεντρικά γραφεία της Citibank στην Κ. Κηφισιά και συνεχίστηκε με την ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στην Λ. Βουλιαγμένης στην Αργυρούπολη στις 12 του περασμένου Μαΐου».

Και το έκανε παρότι ως οργάνωση, ήταν η πρώτη που επέλεξε κι εγκαινίασε την κριτική των όπλων στην εποχή της νεοτρομοκρατίας, σηκώνοντας τα καλάσνικοφ στη δίδυμη επίθεση κατά διμοιριών των ΜΑΤ σε Γουδή και Εξάρχεια.
Εκπέμποντας απ’ ότι φαίνεται στο ίδιο μήκος κύματος μ’ αυτό που εξέπεμψε ο Αγώνας στο χτύπημα κατά του Χ.Α., η 6η Δεκέμβρη αφού πριν έχει αφορίσει τα οπλοστάσια, δηλώνει με κάθε ειλικρίνεια πως «γι’ αυτούς τους λόγους επιλέξαμε να επιτεθούμε σε έναν δημόσιο οικονομικό οργανισμό. Οι εφορίες αποτελούν εξίσου βασικούς πυλώνες για την προώθηση της ληστρικής πολιτικής του κεφαλαίου», αφήνοντας ως παρακαταθήκη την αυτονόητη ερμηνεία ότι θα συνεχίσει στα χνάρια του Αγώνα. Της οργάνωσης που εμφανίζεται ότι κληρονομεί.

Του Γιώργου Καραϊβάζ


.